No entries found. Showing closest matches:
dĕ-haurĭo (also written dehōrio, like clodo, codex, clostrum, plostrum, etc.), hausi, haustum, 4, v. a.—
dĕhŏnestāmentum, i, n. [dehonesto], that which disfigures or dishonors; a blemish, deformity, disgrace, dishonor (excepting once in Sallust, only post-Aug. for dedecus, ignominia).
dĕhŏnestātĭo, ōnis, f. [dehonesto], disgrace, dishonor (late Lat.), Tert. Pudic. 18.
dĕ-hŏnesto, āre, v. a., to disgrace, disparage, dishonor (once in Liv., otherwise post-Aug.; cf. dehonestamentum): famam maculari dehonestarique, Liv. 41, 6; Tac. A. 16, 24; Suet. Claud. 30; cf.: proavum infami opera, Tac. A. 3, 66; 3, 70 fin.; 4, 74 al.; Sen. Ben. 1, 6, 2; id. adv. Marc. 22, 2; Just 7, 3, 4; cf.: Romanum imperium, Treb. Gall. 16: amicum, Vulg. Prov. 25, 8.
dĕ-hŏnestus, a, um, adj., unbecoming, improper: verbum, Gell. 19, 10, 10.
dĕ-hŏnōro, āvi, ātum, 1, v. a., to dishonor (late Lat.), Salv. 3, p. 106: dehonorata Babylon, Oros. 2, 2.
* dĕhortātĭo, ōnis, f. [dehortor], a dissuading, Tert. adv. Marc. 4, 15 fin.
dĕhortātīvus, a, um, adj. [dehortor], fit for dissuading, likely to dissuade, Prisc. p. 1020 P.; Isid. 2, 21, 21.
dĕhortātōrĭus, a, um, adj. [dehortor], dissuasive, dehortatory, Tert. Apol. 22.
dĕ-hortor, ātus, 1 (per tmesin de me hortatur, Enn., v. the foll.), v. dep. a., to advise to the contrary; to dissuade (rare but class.): res ipsa me aut invitabit aut dehortabitur, * Cic Pis. 39, 94: multa me dehortantur a vobis, dissuade me from espousing your cause, Sall. J. 31: Hannibal audaci tum pectore de me hortatur, Ne bellum faciam, Enn. ap. Gell. 7, 2, 9, and ap. Non. 195, 21; so, me ne darem, Ter. Ph. 5, 7, 17.
With inf.: multa me dehortata sunt huc prodire, Cato ap. Gell. 13, 24, 15: plura de Jugurtha scribere dehortatur me fortuna mea, Sall. J. 24, 4; Tac. A. 3, 16.